تویی نقشی که جان ها برنتابد

که قند تو دهان ها برنتابد

جهان گر چه که صد رو در تو دارد

جمالت را جهان ها برنتابد

روان گشتند جان ها سوی عشقت

که با عشقت روان ها برنتابد

درون دل نهان نقشیست از تو

که لطفش را نهان ها برنتابد

چو خلوتگاه جان آیی خمش کن

که آن خلوت زبان ها برنتابد

بدو نیک ار ببینی نیک نبود

از آن بگذر کز آن ها برنتابد

بگو تو نام شمس الدین تبریز

که نامش را نشان ها برنتابد